Najważniejsze w procesie kształtowania się osobowości człowieka, a tym samym najważniejszym obowiązkiem rodzica (choć to chyba złe słowo, bo to czysta przyjemność) jest wytworzenie w dziecku poczucia własnej wartości. W ferworze codzienności zapominamy o tym, że nasze dzieci nie są istotami stworzonymi na wzór i podobieństwo nas samych. Są odrębnymi jednostkami, których indywidualizm musimy pielęgnować i szanować. Jestem początkującą mamą. W porównaniu do kobiet, które wychowały dwójkę, trójkę lub większą ilość dzieci, śmiało można powiedzieć, że gówno wiem o macierzyństwie. Instynkt macierzyński to jednak coś więcej niż doświadczenie, które zdobywa się z czasem, ponosząc większe lub mniejsze porażki na placu boju. Porażki, porażki, gdyż to właśnie one pozwalają cieszyć się zwycięstwem i to właśnie one uczą pokornego delektowania się jego słodkim smakiem. Nikt, ale to nikt nie przekona mnie do tego, że po wydaniu na świat maleństwa, istnieje coś ważniejszego niż okazywanie mu uczuć. Co więcej, miłość musi być naszym sposobem bycia w stosunku do dziecka, a nie chwilowymi wymuszonymi gestami, które rozbłyskują jak fajerwerek. Nie bardzo rozumiem jak można nie czerpać z tego przyjemności, ale wiem, że Polacy z okazywaniem uczuć właśnie, mają spore problemy. Nie wiem czy wynika to z powszechnej świadomości, że noszenie na rękach, przytulanie czy rozkoszne cmokanie naszych pociech jest pożywką dla ich despotycznych cech charakteru, które w efekcie wyewoluują do monstrualnych rozmiarów tworząc dziecięcego potwora. Uważam, że jest odwrotnie, że nauczenie dziecka czerpania przyjemności z okazywania uczuć drugiemu człowiekowi, uczyni z niego CZŁOWIEKA właśnie. Ciepłego i pełnego empatii. Co więcej „małe dzieci, noszone na rekach, , przytulane i całowane, rozwijają się lepiej i są zdrowsze emocjonalnie niż dzieci pozbawione kontaktu fizycznego z drugim człowiekiem”, a potwierdziły to liczne badania i obserwacje. Przeczytałam kiedyś gdzieś, że chwalić trzeba umieć, że pochwała musi być konstruktywna i motywująca. Tyle, że czytając te wszystkie, mądre książki, napisane przez gruntownie wykształconych ekspertów, zastanawiam się czy piszący je ludzie są równie dobrymi praktykami swych teorii? Czy zdobywając dyplom w danej dziedzinie zapomina się o byciu rodzicem, a staje się wychowawcą, bo właśnie tego uczą owe podręczniki? Czy rodząc dziecko, wertuję w myślach stronę po stronie, szukając odpowiedzi na nurtujące mnie zagadnienia? Owszem kupiłam dwie i po przeczytaniu kilku rozdziałów doszłam do wniosku, że spróbuję napisać swoją, lepszą, dopasowaną do indywidualnych potrzeb mojego dziecka, bo przecież nie ma metod uniwersalnych, a każdy maluch to indywiduum. Nie napiszę jej na użytek komercyjny, nie zrobię na niej fortuny, gdyż zamiast na papierze, stworzę ją w osobie mojego dziecka i postaram się, aby to ono było jej najlepszą rekomendacją. To przykre, że wielu rodzicom łatwiej przychodzi strofowanie i podcinanie skrzydeł dorastających latorośli, które po kilku nieudanych próbach zwrócenia na siebie uwagi i zaspokojenia potrzeby akceptacji, zamykają się w sobie. Ileż razy można usłyszeć jak bardzo jest się beznadziejnym, bo z racji wieku czy z braku wprawy zwykłe codzienności wychodzą nieco trudniej niż wprawionym w bojach rodzicom? Niewinne „pośpiesz się ślamazaro” jest niczym topór odcinający kawałek po kawałku dziecięcą wiarę w siebie. „Bo przecież spieszę się, bardzo chcę podołać, ale jestem dzieckiem i jeszcze nie potrafię”. Tego typu określenia, a także stres towarzyszący dziecięcemu niedowartościowaniu to farma frustratów, którzy w przyszłości powielą toksyczny schemat. Ja wiem jak czasem trudno ugryźć się w język, bo szef upierdliwy i cięty na spóźnienia, autobus nie zaczeka, a ogrom codziennych obowiązków przyćmiewa zdolność logicznego poglądu sytuacji. Jednak jako homo sapiens, istota bądź co bądź myśląca, potrafimy temperować w sobie pewne naleciałości, których istnienie utrudnia nam sprawne funkcjonowanie. Dlaczego więc nie utemperować tych, które utrudniają funkcjonowanie naszych dzieci? Przecież wszyscy, normalni rodzice chcą dla swoich pociech wszystkiego co najlepsze, a to właśnie nasze uczucia, nasze objęcia i bezpieczne ramiona, są gwarantem ich dorastającego ego. Mark Twain powiedział: „Jeden komplement daje mi siłę na dwa miesiące życia”. Dobre słowo, pochwała to pokarm ludzkiej wiary w siebie, niezbędny w stawianiu czoła szarej codzienności. Ważne jest nie tylko to co, ale też jak mówimy do naszego dziecka. Dorośli od zawsze mieli skłonność musztrowania dziecka, wymagania bezsprzecznego posłuszeństwa. Zamiast prosić żądamy odniesienia kubka czy też posprzątania zabawek w pokoiku. A czy sami lubimy tego typu zachowania w stosunku do nas z ust naszego pracodawcy? Gdy słyszę, że coś muszę natychmiast, a do tego wypowiedziane tonem nieznoszącym sprzeciwu, jedyne czego chcę, to tego nie zrobić. Z przekory, wyłącznie na złość chcę zakomunikować moją niezgodę, tak by zaprezentować swój nie zawsze odmienny punkt widzenia. Rodzicielska miłość to także czas, który poświęcamy na wspólne bycie razem. Zabawy, spacery, gry, rysunki, wszystko to co sprzyja budowaniu więzi, która owocuje całą resztę naszego wspólnego życia. Napisałam kiedyś cholernie dobry tekst, z którego jestem dumna. Tekst, w którym ubrałam w myśli me największe obawy: Chciałabym choć na chwilę móc przenieść się w przyszłość i przekonać się, że zdołam wypuścić Cię z gniazda, zaopatrzonego w skrzydła utkane z mej matczynej miłości, które poniosą Cię tak wysoko jak tylko będziesz chciał, osiągając szczyty swych życiowych marzeń. Chciałabym towarzyszyć Ci w Twych największych chwilach, widzieć Twój dorastający uśmiech, patrzeć jak dojrzewasz, odnosisz sukcesy i stajesz się wspaniałym mężczyzną. Mijają sekundowe chwile, a ja jak wszystko w koło boję się, że przemijam. Żyję więc tak jakby jutra miało nie być, starając się posiać w moim synku wizję najcieplejszej i najkochańszej w świecie matki. Uwielbiam być właśnie taką, ciepłą mamą, która nie wstydzi się swoich uczuć do swojego dziecka i uwielbiam, gdy ten wtula się we mnie wymawiając przy tym dźwięcznie brzmiące „mama, mammmo”. Uwielbiam gdy chwyta mnie rączkami za twarz i wlepia we mnie te swoje cudne „ocyska”. Uwielbiam i wiem, że tych naszych czułych chwil nie zastąpi mu żadna, nawet najbardziej wypasiona zabawka.
Żyj szybko, kochaj mocno, umieraj młodo, CD”. Są to płyty, które klienci wybierali przy okazji zakupu „Złota Kolekcja. Żyj szybko, kochaj mocno, umieraj młodo, CD” (Róże Europy). Złota Kolekcja, CD, album pojawił się w 2017 roku. Lista utworów: 1. Kocham wolność 2. Chwalcie potęgę pieniądza 3. Specjalne zaproszenie 4. {"type":"film","id":32001,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Kochaj+mnie+czule-1956-32001/tv","text":"W TV"}]}Film Kochaj mnie czule online - gdzie obejrzeć? wypożycz / kupod 9,99 zł Bracia Reno, Vance i Clint, mieszkają razem z rodziną gdzieś w małym miasteczku w USA. Kiedy wybucha Wojna Secesyjna, Vance Reno zgłasza się do wojsk Konfederacji. Gdy wraca z wojny odkrywa, że jego brat Clint ożenił się z jego dawną dziewczyną Cathy. Kiedy rodzina już dochodzi do porozumienia, Vance dokonuje napadu na sklep ...Zwiastun Kochaj mnie czule online NAJPOPULARNIEJSZE NA VOD SPRAWDŹ RANKINGI VODFilmweb uwzględnia obecność filmów/seriali/programów udostępnianych na wskazanych serwisach streamingowych: Canal+, Netflix, HBO MAX, Player, TVP VOD, Play NOW, Itunnes, Apple TV+, Nowe Horyzonty, Pięć smaków, MOJEeKINO, Chili, Amazon Prime, Ninateka, Playstation Plus Video Pass, Canal+ Premiery, Dafilms, Cineman, Outfilm, Kino Pod Baranami, Katoflix, Loomi, Viaplay, 35mm, WFDiF i Polsat do zapoznania się z ofertą filmów, seriali, programów i bajek dostępnych na życzenie na platformach VOD.Wyniki wyszukiwania frazy: kochaj mocno i czule - listy. Strona 15 z 68. Chyba tylko sen mnie od nich uwalnia. Na razie żegnam Cię przyjacielu, mam nadzieje
Kochaj mnie czuleGabriela GargaśWydawca: FiliaOprawa: MiękkaFormat: stron: 340Ciężar: 0,35 kg97 88380756717Tę historię napisało samo dużo tego wszystkiego jak na jedną osobę… Może ktoś dopisze za mnie szczęśliwe zakończenie? - tak napisała zwyciężczyni konkursu literackiego „Opowiedz nam swoją historię”. To właśnie jej opowiadanie zainspirowało autorkę do napisania tej niezwykle wzruszającej prawda może wyzwolić?Czy może lepiej nie wiedzieć o przykrych wydarzeniach z przeszłości?Natalia i Paweł to małżeństwo, które z pozoru wiedzie spokojne i szczęśliwe życie. Pewnego dnia kobieta dowiaduje się, że ma niepokojące znamię na dnie oka. Jej życie zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Wyjeżdża do specjalistycznej kliniki. Podczas konsultacji spotyka swoją dawną miłość: Szymona, który teraz jest profesorem okulistyki. Co wyniknie z tego spotkania?Cztery lata później na świat przychodzi syn Natalii i Pawła. Niestety niebawem okazuje się, że chłopiec ma zespół Aspergera. Małżeństwo nie wytrzymuje kolejnej próby i zaczyna się od siebie oddalać. Pewnego dnia Paweł znika, zostawiając po sobie pustkę i długi…Czy Natalia zdoła odbudować swoje życie? Czy można pogodzić się z myślą, że małżeństwo było zbudowane na kłamstwie? Jakie jeszcze niespodzianki szykuje dla niej los?Zanim wstanie dla nas słońceGabriela GargaśWydawca: FiliaOprawa: MiękkaFormat: stron: 408Ciężar: 0,384 kg97 88380753112Opowiem Ci moją historię. Ale proszę, nie oceniaj mnie. Wiem, co zrobiłam, jednak nie mogę cofnąć jest położną, która kocha swoją pracę. Zawodowe zajęcia angażują ją na tyle mocno, że nawet nie zauważa, kiedy mąż i córka oddalają się od niej. Ona sama z kolei coraz bardziej zbliża się do doktora Wojdara. Romans z lekarzem uruchamia lawinę złych córka Stefanii, Liwia, dowiaduje się o romansie matki, wpada we wściekłość i wyjeżdża na wieś. Tam spotyka Filipa, z którym zachodzi w ciążę. Życie Liwii diametralnie się zmienia, a w trudnych chwilach wspiera ją matka. Asystuje przy porodzie córki, popełnia jednak kardynalny błąd, który zaważy na życiu wielu osób…Niekiedy miłość opowiada nam swoją własną, smutną historię, a płomienny romans, który miał przynieść odmianę, okazuje się za popełnione błędy trzeba zapłacić i choć czasu nie można cofnąć, to jednak przy odrobinie dobrej woli losowi można nadać nowy przecież na szczęście nigdy nie jest za późno. Kochaj mnie czule 1956 Bluray lektor pl. Odblokuj dostęp do 14369 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Jest rok 1865. Konfederaci, bracia Reno nie zdają sobie sprawy z zakończenia wojny secesyjnej. W trakcie powrotu do domu, potrzebując pieniędzy napadają na sklep. Lubiłam czytać książki. Są dla mnie życiem na jawie, między słowami a myślami, między tym, co wykreował pisarz, a tym, co ja sobie wyobrażam. Dodał/a: idrilka Czas nie leczy ran, czas przytłumia emocje, czas pozwala o niektórych rzeczach zapomnieć. Dodał/a: Joanna Nasze życie nie zależy od tego , co nam się przytrafia, tylko jak na to reagujemy. Dodał/a: Ilona Biernacka Czasami kogoś spotykasz i jest między wami coś takiego... Coś takiego, co trudno wyrazić słowami. Jakaś iskra przeskakuje. I czujesz, że ta osoba też to poczuła, jakbyście oboje byli rażeni prądem. Dodał/a: Nicole Trzy tygodnie temu spotkałam Cię przypadkiem... I... Spojrzeliśmy sobie oczy. Uśmiechnęliśmy się do siebie i bez słowa każde odeszło w swoją stronę. Wymyśliłam sobie nasze spotkanie wszystko sobie wymyśliłam bo zbyt mocno chciałam. Dodał/a: joanna1993 Adamczyk Pomimo przeciwności losu pomimo wszystkich nieszczęść jakie na mnie spadły pomimo pogardliwych spojrzeń nie poddałam się. Jestem silna. Jestem kobietą ze swymi słabościami ułomnościami ze złym samopoczuciem z marzeniami". Dodał/a: joanna1993 Adamczyk Nie ganiaj za ludźmi. Rób swoje i pracuj ciężko. Odpowiedni ludzie ci którzy pasują do Twojego życia pojawią się sami i zostaną. Dodał/a: joanna1993 Adamczyk Jedni mają swoje życie, a inni żyją cudzym. Wchodzą w to jego życie z brudnymi buciorami i udzielają rad. Dodał/a: kasiowa Nie jesteś zupą pomidorową, żeby Cię wszyscy lubili. Nie muszą Cię lubić, nie muszą uważać, że to, co robisz, ma sens, ważne, że Ty tak uważasz. Dodał/a: idrilka Chciałabym Ci tyle powiedzieć, Choćby to, że nadal miewam gorsze dni, ty też je pewnie masz. Każdy ma. I pozwalam sobie na te dni, pełne udręczenia, nostalgii i płaczu. I też sobie na nie pozwól. (...) po tych złych chwilach przyjdzie dzień, kiedy zaświeci dla Ciebie słońce. Zawsze przychodzi taki dzień... Niekiedy słońce wstaje bardzo powoli. Ale dla każdego świeci ono tak samo. Dodał/a: do_poczytAnka Życzę Ci iskierki nadziei na twoim niebie, promyczka szczęścia, wiary, że wszystko jakoś się ułoży. Dodał/a: do_poczytAnka Jak to jest, że niekiedy spotykamy kogoś, a potem chcemy go już spotykać każdego dnia? Dodał/a: annie_x Stibi Są takie muśnięcia, od których wszystko się zaczyna i na których wszystko się kończy. Ułamki sekund, które rozpoczynają wszystko. Dodał/a: Nicole Wiesz, jak to jest, kiedy twoje serce bije tak mocno, a ty boisz się, by nie narobiło hałasu? Dodał/a: Nicolekochaj mnie mocno i czule
